Dlaczego nie zrobiłeś obiadu? Dlaczego nie odkurzyłeś? Idź wyrzucić śmieci! Sprzątnij w piwnicy! Jedź po zakupy! Ścisz telewizor!

K🤬a, schizofrenia jest jak żona.

 

Artykuł z portalu wykop.pl, umieszczam, bo ciekawy.
Generalnie chodzi o to, że mózg zdrowego człowieka, gdy ten widzi wklęsłą maskę ulega złudzeniu optycznemu i wydaje mu się, że maska jest wypukła. Za to umysł schizofrenika nie poddaje się złudzeniu i widzi maskę taką, jaką ona w rzeczywistości jest, czyli wklęsłą.



Link do artykułu:
wykop.pl/ramka/1541673/sprawdz-czy-nie-masz-schizofrenii/

Link do innego filmu na ten temat:
newscientist.com/video/18741687001-hollow-mask.html

Schizofrenia – i zwykła masturbacja zamienia się w orgię.

 

Dość dużo czytania ale koleś ma ciekawe przemyślenia
Pewien facet postanowił opisywać swoją chorobę zamiast chodzić do psychologa

Początek choroby.

Moja choroba zaczęła się w 2005 roku, od razu od bardzo silnego epizodu. Zassałem z ciekawości Koran z Internetu i czytając przy śniadaniu doszedłem do zdań: „Wysłaliśmy ciebie z prawdą jako zwiastuna dobrych wieści oraz tego, kto ostrzega. I nikt nie będzie cię pytać w sprawie mieszkańców Piekła.” Podczas gdy to czytałem zacząłem się trząść, czułem jak przez całe ciało, od głowy aż po stopy wlewa się we mnie ciepły i przyjemny wodospad. Nie mogłem czytać dalej poza tymi dwoma zdaniami, jak we śnie w którym chcemy biec a stoimy w miejscu. Nie wiem ile to trwało wydawało mi się, że kilka minut. Po wszystkim byłem w szoku, zacząłem analizować te zdania. Logicznie rzecz biorąc pierwsze jest proste w interpretacji, ale kto mnie miałby wysłać, jakie dobre wieści mam przekazać i przed czym ostrzec? Po przemyśleniach nad drugą częścią doszedłem do wniosku, że ludzie którzy są w piekle wcale o tym nie wiedzą czyli jestem w piekle, no to fajnie. Chyba zwariowałem, a może nie, może jest jeszcze jakiś znak coś nadzwyczajnego co wydarzyło się na świecie. Oczywiście znalazłem, tego dnia w Indiach urodziło się dziecko z sercem w ręku. Więc stało się, jestem prorokiem w piekle!!! Uroczyście przekazałem swojej żonie kim jestem i jaką misją zostałem obarczony. Na początku przyjęła to jako żart, później nie było jej tak wesoło. Następnego dnia narysowałem jak płynie czas, do wnętrza Ziemi dąży do nieskończoności, w przeciwnym kierunku do zera. Czyli czas nie jest uniwersalny we wszechświecie, a każda planeta według moich przemyśleń jest w innym czasie, więc na pytanie kiedy powstał wszechświat z naszego punku widzenia odpowiedź jest to niemożliwa.

Następnie rodzina wysłała mnie do emerytowanego profesora psychologii. Któremu nic nie powiedziałem tylko się śmiałem dość często ale jakby nie moim śmiechem (rodzina uznała to za nieludzki chichot). Z tego co pamiętam to psycholog obrał dziwną strategie, uciekał ode mnie, przytulał mnie i opowiadał niestworzone rzeczy. Mówił, że wie kim jestem ale nie powie, o swojej śmierci klinicznej i o tym abym nie wierzył w bajki o światełku po śmierci, o moim przyszłym ciekawym życiu, tylko mam nie spłodzić dziecka w ciągu trzech lat. Teraz mogę nad interpretować jego słowa ale ja zrozumiałem jego wypowiedz w ten sposób, że będę maił duży wpływ na otaczającą nas rzeczywistość. Mam się tylko uczyć dykcji a reszta sama przyjdzie. Co do dwóch rzeczy się nie pomylił: Mam ciekawe życie jako chory człowiek a silne epizody same przyszły.

W ciągu następnego tygodnia przeżyłem znowu coś dziwnego. Obudził mnie dziwny męski głos baaardzo nieprzyjemny. To była moja kochana żona, która klęczała nade mną z otwartymi oczami i powtarzała jakieś zdanie w egzotycznym języku coraz głośniej i głośniej. Krzyknąłem co robisz a ona tak jakby przebudziła się, poszła do łazienki, wróciła i powiedziała, że nic nie pamięta. To zdarzyło się jeszcze 3 razy ale już wiedziałem jak to przezwyciężyć. Pewnego dnia poszliśmy z żoną do operze i gdy poszedłem w przerwie do toalety stało się znowu coś dziwnego wydawało mi się, że znak kółko i trójkąt zostały sprofanowane, poczułem straszną złość, jakąś wielką siłę w moich dłoniach. Nie mogłem się uspokoić przez około pół godziny. Myślałem, że zwariuję więc postanowiłem spotkać się za znajomymi na piwku. Znajomy barman mojego kolegi zaczął opowiadać coś o jakiejś klubie „Metamorfoza” w którym dowiedział się, że znak Boga w którego wierzymy jest na papierze toaletowym. Udało mi się jeszcze spotkać dwie osoby o tak jakby diabelskich rysach i miałem wrażenie, że ich twarze się nienaturalnie wykrzywiały gdy na nich patrzyłem. Następne części będą o innych urojeniach i omamach, wpływaniu myślami na inne istoty ludzkie, głosach, szpitalu i życiu w chorobie.

Szpital

Prędzej czy później było wiadomo, że trafie do szpitala psychiatrycznego. Stało się to pewnego pięknego wieczoru gdy pokłóciłem się z rodziną. Zacząłem na nich krzyczeć - "wszyscy jesteśmy w piekle i ja to piekło zniszczę!", śmieją się przy tym jak opętany. W końcu przyjechali do mnie dwaj mili panowie w z kaftanem, otrzeźwiałem, ubrałem się ładnie i pojechałem do szpitala na Bródno. Tam straszono mnie, ja straszyłem innych. Sterroryzowałem mojego sublokatora jak pokazał mi odwrócony krzyż na swojej szyi. Pamiętam jak wystawiłem dłonie i myślami zabierałem mu energie życiowe a on trząsł się wtedy jak epileptyk. W końcu nie dał rady i wymiotował jak kot, wtedy chyba się poskarżył bo przeniesiono mnie od niego. Następny był facet koło czterdziestki, który próbował mnie nastraszyć różnymi metodami.
Teraz będzie o czymś o czym nikt nie mówi a większość młodych nawet nie wie. Jest możliwe wysysanie energii i powodowanie bólu bez kontaktu fizycznego. Poczęstowałem tego człowieka papierosem a momentach w których się zaciągał coraz bardziej bolała mnie głowa, tutaj przegiął. Całą swoją siłę skoncentrowałem na atakach myślowych na tego człowieka. Doszło do tego, że musiał nosić pampersy i trząsł się jak galareta gdy do niego podchodziłem. Tutaj pierwszy raz mnie nazwano 666. Długo w szpitalu nie zabawiłem po około tygodniu wyszedłem. Przez następne dwa lata wcale nie chorowałem. Dopiero na jesieni w 2007.
Pewnej nocy przeszyła mnie własna myśl - to już jutro. No i się zaczęło, jadać autobusem poczułem, że ktoś mnie atakuje, zacząłem oddawać i o dziwo czułem, że to działa. Dogadałem się z rodziną aby mnie wywieźli z Warszawy do rodzinnego miasta. O północy przed snem usłyszałem u sąsiadów (oczywiście to nie byli oni, ale są tak biedni, że mogli wpuścić inne osoby do mieszkania za drobną opłatą) jakieś ezoteryczne chórki, ale coś im chyba nie wyszło, bo strasznie bluźnili. Poczułem w całym pokoju piękny kwiatowy zapach i zaczęło się ze mną dziać coś dziwnego. Serce biło mi na początku nie ludzko szybko by wciągu kilku sekund prawie stanąć, moje ciało się delikatnie uniosło i było jakby skanowane a to co się działo z moją głowa było tak cudowne, że aż nie do opisania. Ale się wystraszyłem, myślałem że ktoś włączył gaz i namówiłem ojca aby ze mną pojechał do drugiego domu na działce.
Tam nie mogłem zasnąć usłyszałem jak ktoś podjechał samochodem i zbliża się do naszego domu. Pamiętam, że nie bałem się o siebie ale ojca dlatego się nie ruszałem. Słyszałem wokół mojej głowy jakby zaklęcia w obym języku i czułem jak coś próbuję mi przebić serce ale nie może. Byłem jakby w jakiejś energetyczne kopule.
Po wszystkim rodzice wsadzili mnie do szpitala na Sobieskiego. Tam było już całkiem przyjemnie. Przy okazji dowiedziałem się od jednego z nowych pacjentów - "dla nas jesteś OK dla nich K.O." Tych innych już poznałem dość dokładnie ale miło mi było, że ktoś oficjalnie, mimo mało wiarygodnego miejsca określił, że jest po mojej stronie. Po raz pierwszy poczułem, że nie jestem sam.
W następnej części napiszę jak wpływam na ludzi w telewizji w relacjach na żywo i jak wycisnąłem z byłego prezydenta Lecha Wałęsy informacje, której później nikt w żadnej stacji nie powtórzył o tym kto rządzi na świecie i jak wszyscy ważni politycy na świecie się ich boją.
Oczywiście ja to wszystko przeżyłem, ale każdy racjonalnie myślący młody człowiek uzna, że jestem bardzo chory i o to mi właśnie chodzi. Mogę pisać co chcę i jeszcze chroni mnie prawo, mogę wpływać na ludzi w TV i nikt się do tego nie przyzna, bo oficjalnie jest to niemożliwe.

Nierealne, a dla mnie fakt.

Wszystko dzieje się jakby przypadkiem, pewnego dnia zatrułem się i nie poszedłem do pracy. W nocy przeszły przez moja głowę jakieś dziwne fale. Następnego dnia oglądając telewizje przypadkiem zauważyłem, że wpływam na ludzi w relacjach na żywo. Wystarczyło tylko myśleć: " jest tylko tak jak chce Bóg". Najbardziej widoczne było to jak niektórzy ludzie wypowiadali się i ich twarz wykrzywiała się nienaturalnie, jakby byli niedorozwinięci. To przytrafiło mi się jeszcze kilkakrotnie tylko w silnym epizodzie ostatni raz w święta 2009 roku. Gdy to mi się przytrafiło pierwszy raz, działało dość delikatnie, (nie wiem według jakiego klucza to działa) ale wystarczyło by były prezydent Polski pan Lech Wałęsa wypowiedział się dla TVN 24 w bardzo dziwny sposób. Pytanie dotyczyło jakiegoś balu u prezydenta Kaczyńskiego a dokładniej o osoby które maiły na bal przybyć z całego świata. Lech Wałęsa odpowiedział, że nikt ważny nie przyleci bo politycy się boją o własne życie. Dziennikarze zdziwieni, a prezydent mówi dalej, że wie kto na tym świecie rządzi i nie są to Żydzi, cykliści itd. (Tylko jaki to ma związek z Polską?) Nie powiedział kto ale ja się domyślam, oczywiście mogę się mylić, uważam, że żyją na świecie ludzie którzy potrafią wpływać na innych, spowodować poważne choroby a być może nawet śmierć bez kontaktu fizycznego. Ja na razie niewiele mogę i przeważnie tylko w poważnym epizodzie, ale być może są tacy, którzy mogą wpływać na innych cały czas a nie tylko w określonym czasie. Teraz mam inne zmartwienia od roku mam głosy przeważnie w moim własnym domu, samo leczenie farmakologiczne nie pomagało i bywało, że słyszałem je lepiej niż świat rzeczywisty. Na szczęście zacząłem z nimi walczyć dodatkowo własnymi metodami i od pół roku mam poprawę o jakieś 75%. Teraz powoli zaczynam wracać do życia.

reszta w komentarzach...polecam część ,,Czy na Ziemi jest piekło?"

Jaki jest najlepszy kompan do rozbicia sie na bezludnej wyspie?

Ktoś ze schizofrenią, pogadacie sobie we trójkę, a jeść bedzie tylko dwóch, genialne

ba dum tss

Seria obrazów, która zupełnie pokrywa się z moim wyobrażeniem dotyczącym objawów wytwórczych w ciężkich chorobach psychicznych.

- Dlaczego schizofrenicy rzadko ziewają?
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-

- Bo nigdy im się nie nudzi

Trudno uwierzyć. Trudno wytłumaczyć. 39-letni inżynier wychodzi rano z domu z nożem ukrytym w rękawie i w ciągu godziny zabija pięć osób. Matkę, brata, syna, konkubinę i sąsiadkę. Potem wraca do swego mieszkania, bierze kąpiel i zmienia ubranie. Nie zaciera śladów - nóż zostawia w samochodzie, zakrwawioną odzież w łazience . - Postaram się go wymazać z pamięci - ojciec mordercy oddycha z trudem, stojąc na schodach willi, w której doszło do masakry. Ocalał tylko on. Nie wie dlaczego.



Środa, centrum Olsztyna, godzina 12.20, ulica Dąbrowskiego, przelotówka na trasie Bartoszyce - Mrągowo, jak zwykle o tej porze zapchana samochodami. Nagle, z niebieskiego Fiata Uno wyskakuje kobieta. Robi kilka kroków i trzymając się za serce upada na chodnik. Fiat odjeżdża z piskiem opon. Zdarzenie widzi kilkunastu świadków. Jedni twierdzą, że wyskoczyła, inni, że została wypchnięta. Ranna jest w klatkę piersiową. Przez bluzkę przesiąka krew. Po pięciu minutach pojawia się pogotowie. Ratownicy wyjmują defibrylator, robią masaż serca i podają kilka razy adrenalinę. Na próżno… Dwadzieścia minut później ciało 41-letniej Haliny H. zostaje przykryte czarną folią.

O 12.40 ulica Dąbrowskiego zakorkowana jest już na amen. Ponad sześćdziesięcioletni Eryk W., wraca od syna, którego nie zastał, czeka w korku 15 minut i denerwuje się. Widzi odjeżdżającą karetkę. „Pewnie jakiś wypadek”, zastanawia się przez moment, by za chwilę wrócić do tego, co dręczy go od rana. Jego myśli znowu skupiają się na dorosłym synu, który poprzedniego wieczoru odwiedził rodzinny dom i zachowywał się dziwnie. Mówił o złych oczach i o Ojcu Pio. Pożyczył nawet książkę o charyzmatycznym zakonniku.

Około trzynastej, pogrążony w rozmyślaniach mężczyzna dociera na ulicę Morelową, zostawia auto przed swoim domem i niezadowolony, że nie spotkał syna, wchodzi do środka.

Jest dokładnie 13.00, kiedy na biurku oficera dyżurnego Komendy Miejskiej Policji w Olsztynie brzęczy telefon. Męski głos mówi niewyraźnie, słychać, że jego właściciel musiał przeżyć szok. Rozmówca twierdzi, że w domu przy Morelowej są dwa trupy. Mówi, że nazywa się Eryk W.

Detektywom z dochodzeniówki, którzy natychmiast pędzą na miejsce, ukazuje się widok, jakiego się nie spodziewali. W salonie na parterze, oparta plecami o wersalkę, siedzi na podłodze 65-letnia Apolonia W. Widać ślady walki, jaką stoczyła z mordercą. Na wersalce dwuletni chłopiec. To jej wnuczek Michał, wygląda, jakby spał. Oboje są martwi. Ściany i sufit zbryzgane krwią.
To nie wszystko. Któryś z członków policyjnej ekipy woła kolegów do pokoju na pierwszym piętrze, za chwilę słychać nerwowy głos dochodzący z garażu. Trupów jest więcej.

W sypialni na piętrze dochodzeniowcy znajdują ciało 41-letniego syna zabitej, Bogumiła, a w garażu zwłoki 57-letniej Teresy G., sąsiadki, która wzięła tego dnia wolne, żeby posprzątać rano w pobliskim kościele. Potem pieliła na tyłach domu ogródek. Pod jej płotem leży kupka powyrywanych mleczy. Może usłyszała krzyk, postanowiła zobaczyć, co się dzieje i została zwabiona przez mordercę do garażu? Okoliczności śmierci starszego brata Bogumiła też trzeba się domyślać. Mógł zginać we śnie. Nie miał zresztą dużych szans na obronę, był niepełnosprawny.
Kiedy śledczy liczą trupy przy Morelowej, 39-letni Waldemar W. jest już w swoim mieszkaniu na osiedlu Radykajny i bierze prysznic. Zmywa krew z twarzy i z rąk, dokładnie myje włosy. Kiedy otworzy policjantom, będą jeszcze mokre.
xxx
- Zasada jest prosta, robimy przy sprawie, namierzamy sprawcę i napięcie zaczyna opadać. Tu było odwrotnie - naczelnik olsztyńskiej dochodzeniówki podinspektor Jerzy Sieradzan (wysoki, szczupły, szara marynarka na oparciu krzesła), na chwilę milknie. Przed oczy pchają mu się obrazy, które chciałby jak najszybciej wymazać.

Najpierw oszalały z wściekłości, skrępowany kaftanem bezpieczeństwa Waldemar W., ryczy nieludzkim głosem: - Pozabijam was! - słychać go na wszystkich piętrach komendy.
Potem ten sam człowiek w innej scenerii - mówi szybko, jest rozgorączkowany, za jego głosem podąża terkot elektrycznej maszyny do pisania. Opowiada o złych oczach, które widział u swojej matki i synka dzień przed morderstwem, o stygmatach i o szatanie. Potem mówi o głosie, który kazał mu w środę rano wziąć z kuchni nóż i schować go w rękawie. Dopytywany o szczegóły - jak zabijał, w jakiej kolejności, ile zadał ciosów, co mówiły ofiary - zacina się i milknie. Trzeba pytać od nowa. Przesłuchanie wlecze się godzinami. Przez cały czas naczelnik dochodzeniówki boi się, że Waldemar W., mimo kaftanu, rzuci się na przesłuc🤬jącą go policjantkę i odgryzie jej ucho. Albo policzek.

Potem wracają sceny z willi przy ulicy Morelowej. Zmasakrowane cztery ciała i wyraz dziecięcej bezradności na twarzy Ryszarda G., męża bezsensownie zabitej sąsiadki, który dowiedziawszy się o śmierci żony siada na tapczanie i mówi głosem zagubionego dziecka: ” Co ja teraz zrobię? Ona miała wszystko w swoich rękach, kto będzie pilnował rachunków?”

Prokurator Mieczysław Orzechowski, rzecznik Prokuratury Okręgowej w Olsztynie wolałby przemilczeć szczegóły zbrodni. Ale coś powiedzieć musi.

- Pierwsza ofiara Waldemara W., jego konkubina Halina H. została ugodzona nożem w klatkę piersiową na wysokości serca. Tylko raz. Pozostałym ofiarom sprawca zadał od sześciu do trzydziestu ciosów, tym samym kuchennym nożem o długości ostrza około dwudziestu centymetrów. Były to pchnięcia i cięcia. Uderzał z ogromną siłą, jakby był w amoku. Działał błyskawicznie.
Podinspektor Sieradzan: - Każdy pojedynczy cios był śmiertelny. To potężny mężczyzna, prawie dwa metry wzrostu, same mięśnie.
Zdaniem prokuratury, okoliczności zbrodni - liczba ofiar, ilość i siła ciosów oraz wizje, o których podejrzany mówił w czasie składania wyjaśnień - wskazują na chorobę psychiczną.

- To jest dla nas dzisiaj najistotniejszy problem. Jeśli biegli uznają jego niepoczytalność, w ogóle może on nie odpowiadać za dokonane czyny - mówi Orzechowski.
Brudny od krwi nóż znaleziono bez trudu. Leżał na dziecięcym foteliku w samochodzie Haliny H., przykryty niedbale kocykiem.

Nigdy nie leczył się psychiatrycznie. Nie było z nim problemów w szkole ani w pracy - żadnej agresji, żadnego nietypowego zachowania. Przeciwnie - zdolny chłopak o szerokich zainteresowaniach, wysportowany, inteligentny. Normalny. Tak przynajmniej wynika z relacji ojca. Wychował się w rodzinie inteligenckiej, oboje rodzice skończyli studia - ojciec techniczne, mama była farmaceutką, kierowniczką jednej z aptek w Olsztynie. Jako inżynier elektryk Waldemar W. pracował w olsztyńskich zakładach energetycznych (dwukrotnie zmieniał pracę, podobno z powodu konfliktów z przełożonymi), prowadził też własną działalność. Od półtora roku był jednak bezrobotny. Z relacji jednego ze znajomych wynika, że bardzo to przeżywał.

- Miał nadzieję, że wkrótce się to zmieni. Mówił, że przez jakąś firmę z Torunia załatwia sobie robotę w Irlandii przy zakładaniu sieci średniego napięcia - opowiada ojciec, Eryk W. W czasie całej rozmowy ojciec ani razu nie użyje słowa „syn”. Rozmowa odbywa się na schodach okazałego domu w cichej i zadbanej dzielnicy willowej. Mężczyzna ma szarą, zmęczoną twarz, ubrany jest w pognieciona koszulę i wyciągnięte spodnie od dresu, w dłoni trzyma dopalającego się papierosa. Wygląda jakby cierpiał na chroniczną bezsenność. Od kilku dni na Morelowej trwa medialny najazd. Którko po tragedii pod oknami willi, w której nie wyschły jeszcze plamy krwi, Marcin Wrona urządził telewizyjne show z cyklu „Na gorąco”. Eryk W. spoglądał na to wszystko zza firanki. Drzwi nie otworzył. Dziś z ociąganiem zaczyna opowiadać o synu, rozglądając się, czy w pobliżu n ie ma kamer telewizyjnych.
Z Haliną H. Waldemar W. związany był od kilkunastu lat. Poznali się w jej biurze, gdzie zaraz po studiach zakładał sieć komputerową. Ponad dwa lata temu urodził im się chłopczyk, któremu nadali imię Michał. Zamieszkali wówczas razem, w nowych blokach przy ulicy Rumiankowej na osiedlu Radykajny. Prawie codziennie, wczesnym rankiem odwozili małego do dziadków na Morelową. Tu chłopczyk nauczył się jeździć na rowerku. W środę Halina H. odwiozła synka sama i jak zwykle pojechała do pracy. Kiedy wychodziła z małym z domu, Waldemar W. jeszcze spał. Położył się dopiero o czwartej nad ranem.
Eryk W. wszystkiego nie wie. Wie tyle, ile rankiem zdążyła mu powiedzieć żona, zanim pojechał szukać syna . To ona rozmawiała w środę z Haliną H. Miała się od niej dowiedzieć, że Waldek zadał przez telefon dziwne pytanie: „Ile mi czasu zostało?”

Kobiety nie mogły rozszyfrować, o co mu chodzi. Było to trzy godziny przed tragicznymi zajściami.

- W środę rano widziałem, że chłopczyk jeździ przed domem na rowerku. Potem musiałem pojechać do sądu na rozprawę w procesie o zabójstwo, bo jestem ławnikiem na emeryturze. Kobieta zasztyletowała konkubenta. Niech pan patrzy, co za zbieg okoliczności. Kiedy on tu robił tę swoją robotę, to ja byłem w sądzie - opowiada sąsiad państwa W., Tadeusz Paradowski. Ma córkę w wieku mordercy. Twierdzi, że Waldemar W. nie był lubianym dzieckiem.

- Niekoleżeński, zamknięty w sobie. Nie kłaniał się.
Osiedle Zielona Górka w Olsztynie to oaza spokoju. Większość ulic wygląda jak Morelowa - zadbane domy wtulone w zieleń, na tyłach posesji wypielęgnowane ogródki.

- Nigdy nie było u nas nawet napadu. To niespodziewany cios - opowiadają zszokowani mieszkańcy. Rodzinę W. wspominają różnie. Jedni mówią, że nie utrzymywała z sąsiadami bliższych kontaktów. Inni twierdzą, że to mili i uczynni ludzie. Sąsiedzi mieszkający najbliżej opowiadają, że słyszeli czasami krzyki starszego syna państwa W. - Bogumiła, który w wyniku urazu okołoporodowego urodził się niepełnosprawny.

- Jak mu coś uderzyło do głowy, to krzyczał - mówi jeden z sąsiadów. Domyśla się, że w środę sąsiadka Teresa G. musiała odgłosy dobiegające z posesji W. wziąć za krzyki Bogumiła i poszła zobaczyć, co się dzieje.

- Z wyjaśnień podejrzanego wynika, że to on wywołał Teresę G. Ale może nigdy nie dowiemy się całej prawdy. Podał nam co prawda przebieg wydarzeń, ale w relacji są luki. Nie wszystko może sobie przypomnieć. Kiedy próbowaliśmy zadawać szczegółowe pytania, zacinał się. Momentami sprawiał wrażenie, jakby nie wiedział gdzie jest i co zrobił - mówi jeden z policjantów przesłuc🤬jących Waldemara W. Pamięta, że w pewnym momencie mężczyzna zaczął prosić, by go nie zabijano za to, co zrobił. - Ja się muszę leczyć - tłumaczył.

Podczas aresztowania w mieszkaniu przy Rumiankowej i później, w izbie zatrzymań komendy miejskiej, Waldemar W. stoczył z policjantami zaciętą walkę. Był moment, kiedy obezwładniało go aż sześciu policjantów. Kopał i gryzł. Jeden z prokuratorów, obecny podczas osadzania Waldemara W. w policyjnej izbie zatrzymań: - Sześciu ludzi na nim leżało, a on jeszcze pełzał.
Przesłuchanie z udziałem prokuratora odbyło się wyjątkowo nie w prokuraturze lecz na terenie komendy. Waldemar W. przyznał się do wszystkiego. Powiedział, że w przeddzień wydarzeń usłyszał głos: - Wydawało mi się, że ja jestem Chrystusem, a mój syn to szatan. Chciałem skoczyć z nim do wody.

Przedstawiono mu zarzut zabicia pięciu osób, w tym czterech ze szczególnym okrucieństwem.

Apolonia W. w środę rano nagrała się na automatyczną sekretarkę jednego z olsztyńskich psychiatrów. Szukała pomocy dla syna, który dzień wcześniej zaniepokoił ją dziwnymi wypowiedziami o ojcu Pio i opętaniu. Pożyczyła mu nawet książkę o słynnym stygmatyku.

- Różne bzdury wygadywał. Ale nie cały czas. Rozmawiał normalnie i nagle coś tam wtrącał - przypomina sobie Eryk W.
Pamięta, że syn mówił o świecących się oczach.

- Wie pan, takich jakie czasami widuje się w horrorach. Żona miała podobno takie oczy i wnuk. On bał się tych oczu. Mówił, że są złe. Nie wiem skąd mu się to wszystko wzięło. Wcześniej nigdy nie wygadywał takich bzdur. Teraz dopiero dowiedziałem się od jego kolegi, że miesiąc temu poznał jakiegoś księdza i bardzo zaczął się interesować religią. Może ten ksiądz mu tak w głowie namieszał? Eryk W. pamięta, że najmocniej świeciły oczy Michasia. Z ustaleń policji wynika, że chłopiec zginął jako pierwszy. Prawdopodobnie we śnie.

maj 2003

PS. Waldemar W. nadal przebywa w odosobnieniu. Ale nie jest to więzienie. Dziewiątego grudnia 2003 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie umorzył postępowanie przeciwko inżynierowi, uznając jego niepoczytalność. W śledztwie i w procesie długo badany był przez biegłych psychiatrów, którzy orzekli w końcu schizofrenię paranoidalną. W ramach tak zwanego środka zabezpieczającego Waldemara W. umieszczono bezterminowo na Oddziale Psychiatrii Sądowej w Starogardzie Gdańskim. Co pół roku biegli sprawdzają czy już można go wypuścić. Kiedy badali mężczyznę w czerwcu 2010 roku opinia była negatywna.

Źródło: exszu.blog.nowosci.com.pl/2012/04/01/pozabijam-wszystkich

"Zdrowy w chorym otoczeniu'' - tak brzmiał tytuł pracy prof. Rosenhana, opublikowanej w magazynie naukowym "Science''. Mowa w niej o ośmiu uczestnikach niebywałego dotąd eksperymentu, który po opublikowaniu nieźle wstrząsnął psychiatrią.

Prof. David Rosenhan był amerykańskim profesorem psychologii na Uniwersytecie Stanford i już w 1968 roku jako 40-latek zadał sobie pytanie, czy rzeczywiście istnieje różnica pomiędzy byciem ,,normalnym'' i kimś potocznie nazywanym ,,wariatem''. Aby poszukać odpowiedzi na to pytanie zorganizował on 4-letnie badania, które przeszły do historii psychologii, jako „Eksperyment Rosenhana”. W tej iście szerlokoholmskiej pracy towarzyszyło mu 7 osób (czterech mężczyzn i trzy kobiety): trzech psychologów, jeden lekarz pediatra, student psychologii, malarz i gospodyni domowa. Francuski filozof Michel Foucault po zakończeniu badań życzył Rosenhanowi ,,Nagrody Nobla za humor naukowy''...

Plan Rosenhana wydawał się w miarę prosty i miał odpowiedzieć na pytanie, jak długo psychiatria będzie potrzebowała aby orzec, że w przypadku tej ósemki ma do czynienia z ,,normalnymi'' ludźmi, którzy faktycznie nigdy wcześniej nie mieli żadnych form tzw. zaburzeń psychicznych. ,,To pytanie nie jest ani niepotrzebne, ani zwariowane'' napisze on później we wspomnianej publikacji. ,,Nawet jeżeli jesteśmy osobiście przekonani, że potrafimy rozgraniczyć, co jest normalne, a co nienormalne, to nie ma na to przekonywujących dowodów.''

Co prawda Księga Diagnostyczna (DSM) Zjednoczenia Psychiatrów Amerykańskich dzieli pacjentów na kategorie według symptomów, co ma umożliwić odróżnienie osoby zdrowej od ,,chorej psychicznie'', ale w Rosenhanie pojawiło i umocniło się zwątpienie w sens tak stawianych diagnoz. Stwierdził on, że ,,choroba psychiczna'' nie jest diagnozowana na bazie obiektywnych symptomów, a na subiektywnym postrzeganiu ,,pacjenta'' przez obserwującego lekarza. Wierzył, że do rozjaśnienia problemu przyczyni się właśnie jego eksperyment, w którym sprawdzone będzie, czy ludzie nigdy nie cierpiący na żadne ,,choroby psychiczne'' zostaną w szpitalu rozpoznane, jako zdrowe i jeśli tak, to na jakiej zasadzie to się odbędzie.

Przygotowania do eksperymentu

wyglądały zawsze tak samo: pan profesor oraz współuczestnicy projektu przez kilka dni nie myli zębów, panowie się nie golili, następnie pseudopacjenci ubierali się w nieco przybrudzone ciuchy, pod fałszywym nazwiskiem umawiali telefonicznie z wybraną kliniką psychiatryczną i krótko po tym pojawiali się tam twierdząc podczas przyjęcia, że... słyszą głosy. Było to oczywiście nieprawdą, tak jak nieprawdziwe były podane przez nich nazwiska i zawody. Mało tego, nawet opisywane przez pseudopacjentów ,,głosy'' nie miały odniesienia do znanych w psychiatrii opisów, gdyż nie ma głosów ,,pustych'', ,próżnych'' i ,,głuchych'', jak to z premedytacją przedstawili uczestnicy eksperymentu w pierwszej rozmowie z lekarzem...

Po diagnozie, która w siedmiu przypadkach brzmiała ,,schizofrenia'', a w jednym ,,zespół depresyjno-maniakalny'', nasi ,,pacjenci'' zaczynali zachowywać się już tak, jak na co dzień w normalnym życiu, o głosach więcej nie wspominali, przestrzegali regulaminu, byli kooperatywni wobec lekarzy i personelu oraz mili i rzeczowi w swoich wypowiedziach. Ich zadaniem było przecież jak najszybsze przekonanie lekarzy i personelu szpitalnego o swoim zdrowiu psychicznym i wyjście z kliniki bez pomocy z zewnątrz.

Jak się szybko okazało ich wzorowe zachowanie nie zmieniło niestety postaci rzeczy, a raz wypowiedziana diagnoza okazała się już nieodłączną i stygmatyzującą etykietą pacjenta. Naukowcy z niepokojem obserwowali nagminnie pojawiającą się psychiczną i fizyczną brutalność personelu wobec hospitalizowanych. Eksperyment okazał się więc już w początkowej fazie bardzo niebezpieczny, przez co część jego uczestników poczuła wyraźny strach ,,przed pobiciem lub gw🤬tem''. W efekcie tych pierwszych doświadczeń do projektu dokooptowano prawnika, z którym ustalono plan ewentualnego działania na wypadek okaleczenia lub śmierci któregoś z uczestników eksperymentu i dopiero wtedy grupa ,,ruszyła'' na kolejne kliniki. Ogólnie eksperyment przeprowadzono w 12 szpitalach, po części tych starszych, o ściśle konwencjonalnym podejściu do ,,pacjenta'', a po części w nowoczesnych, nastawionych badawczo.

Nikogo nie rozpoznano, jako zdrowego

a pobyt w szpitalach psychiatrycznych trwał średnio blisko 3 tygodnie (od 7 do 52 dni). W czasie eksperymentu pseudopacjenci otrzymali 2100 różnych leków antypsychotycznych, które po kryjomu wypluwali; były to różne preparaty na za każdym razem te same objawy. Grupie badaczy aż niewiarygodny wydawał się fakt braku zainteresowania ze strony lekarzy i personelu, którzy ,,przechodzą koło człowieka, jakby go nie było''. Okazało się, że po raz wypowiedzianej diagnozie nikt już nie traktuje pacjenta, jak człowieka, a jego zachowania, jakie by nie były, będą już zawsze odbierane, jako symptom ,,choroby psychicznej''. Notatki na przykład, które początkowo nasi pseudopacjenci robili w tajemnicy i szmuglowali poza szpital, już po krótkim czasie mogły być czynione bez kamuflażu, gdyż ani lekarze, ani obsługa szpitala się tym nie interesowali. Z raportów szpitalnych wynikało później, że ciągłe prowadzenie notatek było jednym z symptomów choroby psychicznej.

Nie wyjdziesz, aż się nie przyznasz!

Rosenhan w swoim eksperymencie podkreśla szczególny problem władzy psychiatrii nad ,,pacjentem''. Zdiagnozowanie u pseudopacjentów (w jednej rozmowie!) ,,schizofrenii'' oznaczało nieuchronne zaszufladkowanie ich, utratę podstawowych praw i od tego momentu nie tylko każde ich (bądź co bądź normalne) zachowanie było interpretowane już, jako choroba, ale do diagnozy dopasowywany był cały ich życiorys! Jeden z uczestników eksperymentu odnotował pół żartem pół serio, że w klinice miał poczucie ,,bycia niewidzialnym'', gdyż statystycznie 71 proc. psychiatrów i 88 proc. sióstr i sanitariuszy w ogóle nie reagowało na proste pytania, które zadawał im w ciągu dnia, jako ,,pacjent'', a jeśli była jakakolwiek reakcja to wyglądało to tak, jak w poniższym przykładzie:

Pacjent: Przepraszam, panie doktorze... Mógłby mi pan powiedzieć, kiedy będę mógł skorzystać z możliwości spaceru w ogrodzie?

Lekarz: Dzień dobry Dave. Jak się pan dzisiaj czuje? (Lekarz odchodzi nie czekając na odpowiedź...)

Samo wyjście ze szpitala psychiatrycznego okazało się w każdym przypadku niemożliwe bez przyznania się ,,pacjenta'' do tego, że... jest chory. Dopiero po takim określeniu się nasi pseudopacjenci opuszczali szpitale. Dodajmy tylko, iż nie, jako ,,zdrowi'', ale ze zdiagnozowaną ,,schizofrenią w remisji'' (czyli zaleczoną na pewien czas)...

Wielkie oburzenie psychiatrii konwencjonalnej

jakie wybuchło po upublicznieniu badań Rosenhana przyniosło za sobą niespodziewanie drugą fazę eksperymentu, przy czym pierwsza jego część została odrzucona przez rozzłoszczonych psychiatrów, jako ,,wybrakowana metodycznie''. Dyrekcja jednego ze szpitali psychiatrycznych stwierdziła wtedy w debacie publicznej, że ,,w naszej klinice coś takiego nie mogłoby mieć miejsca'', na co Rosenhan odpowiedział eleganckim wyzwaniem na pojedynek obiecując, że na przestrzeni następnych 3 miesięcy wyśle tam swoich pseudopacjentów.

Trzy miesiące później, kiedy doszło do weryfikacji drugiej fazy „Eksperymentu Rosenhana'' okazało się, że wyzwany na pojedynek szpital ze 193 ogólnie przyjętych w tym czasie pacjentów określił 41, jako podejrzanych o bycie pseudopacjentami Rosenhana i kolejnych 42, jako zdemaskowanych pseudopacjentów. Tylko, że druga faza projektu prof. Rosenhana polegała na tym, jak się okazało, że... nikogo tam nie wysłał...

Źródło: eioba.pl/a/2asu/eksperyment-rosenhana-jak-latwo-zostac-schizofrenikiem

- Jakiego zwrotu grzecznościowego nie wypada używać, witając się z osobą chorą na schizofrenię?
- "Co słychać?"