Niedawno do odcinka swojego programu, Jimmy zaprosił lekarzy. Mieli oni pewną wiadomość dla idiotów, którzy nie chcą szczepić swoich dzieci.

Angielski wymagany.

Dwóch studentów ostatniego roku medycyny rozmawia po ustnym egzaminie:
-Kurde, ale faux pas strzeliłem. Po egzaminie profesor powiedział że będę kiedyś doskonałym lekarzem, a ja mu odpowiedziałem "jak juz dostanie pan raka, to zapraszam".
-To i tak nic. Ja po wejściu od sali od razu usłyszałem "To Pan? I Pan na prawdę myśli że dziś u mnie zda?" no to mu odpowiedziałem "nie, przyszedłem tylko na badanie prostaty"
-Haha, i co?
-Zdałem. I uprzedzając kolejne pytanie - prostata w normie.

Nigdy nie zrozumiem, dlaczego niektórzy religijni ludzie krytykują lekarzy którzy starają się pomóc ludziom, mówiąc, że "To zabawa w Boga".

Gdyby chcieli bawić się w Boga, mogli by zacząć ignorować wszystkich chorych i zostawić ich w jego opiece.

Mieszkam w Anglii prawie rok. No i traf chciał, że dopiero teraz zachorowałam. Więc udałam się do przychodni na swoją pierwszą w życiu wizytę. Nie powiem, byłam poddenerwowana - nasłuchałam się niemało o "kompetencji" Brytyjskich łapiduchów. Ale mając do wyboru wizytę w prywatnej polskiej praktyce (która kosztowałaby mnie 60 funtów + 30 funtów za zwolnienie lekarskie), zdecydowałam się iść do "mojego" GP u którego zarejestrowałam się tuż po przyjeździe.

Wysoka gorączka, ból gardła, migdały wielkości jabłek i niemożność przełknięcia czegokolwiek gęstszego od herbaty - to mi w skrócie dolega.

(Pomińmy już fakt, że chora jestem od niedzieli, a wizytę udało mi się umówić dopiero na dzisiaj.)

Udałam się do "XYZ Surgery" na spotkanie z lekarzem, którym okazała się starszawa hiduska pani.

Wizyta wyglądała mniej więcej tak: - Co pani dolega? To ja jej mówię, że gardło, migdały, że gorączko itp. Ona tylko pokiwała głowa. Zmierzyła temperaturę i obejrzała gardło. To właśnie ta ostatnia czynność mnie rozwaliła. Stanęła jakiś metr ode mnie, zaświeciła latarką i stwierdziła, że nic tam nie widzi. No, ale że mam stan podgorączkowy to zaleciła mi brać (jakże tutaj słynny) paracetamol. I tyle. Wizyta trwała dosłownie pięć minut i po wypowiedzeniu diagnozy lekarka pokazała mi drzwi.

Prawie padłam z wrażenia. Pomyślałam: c🤬j, pójdę do polskiego lekarza, najwyżej stracę tą kasę. Diagnoza była zupełnie inna, okazało się, że mam anginę i nie obędzie się bez antybiotyku.

Wśród polaków, których tutaj poznałam, krąży wiele podobnych historii. Niektóre z nich są o niebo gorsze, niż moja. Ale tak naprawdę zastanawia mnie tylko jedna rzecz - jak oni do cholery przeżyli w tym kraju mając taką służbę zdrowia?

Josef Mengele



Złego licho nie bierze - trudno zliczyć, jak wiele razy Josef Mengele sam bliski był utraty życia, zanim dorobił się wiele mówiącego przydomku "Anioł Śmierci". Był nazistą, najwyżej postawionym lekarzem w hitlerowskiej hierarchii. Pozwalano mu na wszystko. Doktor Mengele prowadził eksperymenty na więźniach niemieckiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Zabił ogromną liczbę Żydów, Romów i wszystkich innych, którzy w jego ocenie "nie byli perspektywiczni". Wyróżniające się osoby torturował, a wszystko w imię specyficznie pojmowanej medycyny.

Jane Toppan



Zabić więcej ludzi niż ktokolwiek inny w historii - niezły cel dla pielęgniarki, prawda? Trzydzieści jeden trupów to, co prawda, żaden rekord, ale i tak sporo. Zwłaszcza jak na filigranową dwudziestokilkulatkę. W rzeczywistości jednak ofiar Jane Toppan mogło być kilkakrotnie więcej - przyznała się "jedynie" do wspomnianych trzydziestu jeden. Działała zwykle w ten sam sposób, tj. podając pacjentom zbyt duże dawki morfiny i atropiny. Wpadła w dość typowy dla lekarzy-morderców sposób. Postanowiła uśmiercić pacjenta, którego była jedyną opiekunką. Fakt, przypadkowa śmierć mogła się wydarzyć, ale żeby od razu umarły też dwie z trzech córek pacjenta, którym zajmowała się Toppen? To właśnie ostatnia córka skierowała śledczych na właściwy trop i doprowadziła do skazania Jane Toppen. Pielęgniarka resztę życia spędziła w szpitalu dla obłąkanych.

Michael Swango



Dlaczego ludzie decydują się zostać lekarzami? Z woli pomagania innym? Większość - zapewne tak. Innym przyświecają dobre zarobki, a jeszcze inni... opętani są chorobami psychicznymi, które sprawiają, że ciągnie ich do ludzkich nieszczęść. Przedstawicielem tej ostatniej kategorii "lekarzy" jest Michael Swango, obecnie odsiadujący wyrok w więzieniu na Florydzie. Amerykanin nie okazał się najlepszym ambasadorem Stanów Zjednoczonych. Podczas pracy w Afryce zdołał śmiertelnie otruć nie tylko kilkudziesięciu pacjentów, ale też swoich własnych kolegów. A dlaczego wcześniej chciał zostać kierowcą karetki? Jak sam przyznał dlatego, że lubił krew i wypadki. Że też nikogo to nie zastanowiło...

John Bodkin Adams



Kiedy jakikolwiek początkujący przedsiębiorca przyjdzie do starszego i bardziej doświadczonego kolegi po fachu, musi usłyszeć sakramentalne pytanie: "jaki masz model biznesowy?". Trudno powiedzieć, czy John Bodkin Adams kiedykolwiek odpowiedział, grunt jednak, że jego model sprawdził się w ponad stu sześćdziesięciu przypadkach. Nakłaniał mianowicie swoich podstarzałych pacjentów do uwzględnienia go w testamencie, a następnie wysyłał ich na tamten świat z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Istnieje jednak podejrzenie, że brytyjski lekarz wcale nie był tak zły, jak go malowano. Możliwe bowiem, że duża liczba rzekomych morderstw, za których popełnienie nigdy jednak Adamsa nie skazano, była w rzeczywistości eutanazją na życzenie pacjenta.

Dorothea Waddingham



Kolejna dobra siostra miłosierdzia miała podobne zamiary co wspomniany wyżej John Bodkin Adams. Z tym że żyła nieco wcześniej i nie miała najwyraźniej wystarczająco czasu, by dokładnie zaplanować strategię (tudzież model biznesowy). Podobnie jak Adams, Dorothea Waddingham w cudowny sposób trafiała do testamentów umierających ludzi. Rewanż za okazaną za życia dobroć? Nic z tych rzeczy, bo oprócz oddania całego majątku siostrze Waddingham, w testamencie kobiety, która pośmiertnie pogrążyła pielęgniarkę, znalazły się zapisy m.in. żądające nieinformowania rodziny o śmierci czy natychmiastowego spalenia zwłok. Aby możliwa była kremacja, potrzebna była opinia dwóch lekarzy. I to właśnie drugi z nich nabrał słusznych podejrzeń, kończąc karierę pazernej pielęgniarki.

H. H. Holmes



Doktor Holmes to postać szczególna w historii Ameryki - był to wszak pierwszy seryjny morderca w Stanach Zjednoczonych. Zaczął zresztą niewinnie, bo od posiadania trzech żon jednocześnie, co już samo w sobie było karkołomne. Żadna z nich nie wiedziała o pozostałych, ale H. H. Holmesowi było mało. Za wyłudzone pieniądze stworzył hotel. Zatrudnił kilku pracowników i zażądał od nich, by wykupili polisy na życie, których beneficjentem miał być... A jakżeby inaczej, on sam. W czasie, w którym Holmes nie uśmiercał swoich podwładnych, miał w zwyczaju wykradanie ciał z kostnicy, aranżowanie wypadków z ich udziałem i inkasowanie wypłat ze sfałszowanych umów ubezpieczeniowych.

H. H. Holmes był niebywale pomysłowy, ale również pechowy. W 1897 roku skazano go na powieszenie, ale coś poszło nie tak. Jego kark, który miał się złamać w momencie egzekucji, natychmiast uśmiercając klienta, przetrzymał zetknięcie ze sznurem. Holmes dusił się więc przez 15-20 minut, zanim ostatecznie rozstał się z ziemią.

Beverly Allitt



Jedno trzeba Beverly Allitt przyznać - z całą pewnością nie mordowała dla zysku. Dlaczego? Dlatego, że jej ofiarami padały dzieci. Działo się to zresztą w niezbyt odległych czasach - na początku lat 90. XX wieku - a więc już wtedy, kiedy firmy ubezpieczeniowe gotowe były stanąć na głowie, byle wydusić od klienta składki, nie dając mu nic w zamian. Jak ustalili biegli psychiatrzy, Beverly Allitt, pielęgniarka z Anglii, zabijała po to, by zwrócić na siebie uwagę. Dzieciom, którymi miała się zajmować, podawała śmiertelne w skutkach dawki insuliny. Wtłaczała też powietrze w żyły swoich ofiar, nie dając im najmniejszych szans na przeżycie. Za swoje niewątpliwe osiągnięcia na polu medycyny nagrodzona została trzynastokrotnym wyrokiem śmierci.

Arnfinn Nesset



My zastanawiamy się nad przypadkiem Trynkiewicza, pedofila i mordercy, który lada dzień wyjść ma na wolność i mordować. Tymczasem Norwegowie bez cienia wątpliwości wierzą w resocjalizację. Za zabicie 22 pacjentów środkiem zwiotczającym mięśnie pielęgniarz Arnfinn Nesset został skazany na 21 lat pozbawienia wolności. To najwyższy wymiar kary w norweskim prawodawstwie. Na dodatek Nesset wyszedł z więzienia już po dwunastu latach i żyje pośród nas. Z nowym nazwiskiem, ale czy z innym hobby?

Harold Shipman



Biznes to biznes - to stara zasada, od której niestety nie ma wyjątków. A przynajmniej Harold Shipman nie był wyjątkiem. Oficjalnie uśmiercił piętnaścioro pacjentów. W rzeczywistości mogło ich być nawet dwie setki więcej, a motywem przewodnim działania były jak zwykle pieniądze. Doktor Shipman sumiennie pracował na swoją emeryturę - zabijał pacjentów, pilnował, by ich ciała zostały skremowane, a dowody otrucia zatarte. Fałszował testamenty, przypisując sobie ogromne sumy - zapewne w podzięce za troskliwą opiekę. Podejrzenia, które doprowadziły ostatecznie do demaskacji mordercy, pojawiły się, gdy Shipman zapisał sobie wyjątkowo pokaźny spadek, jednocześnie wydziedziczając całą rodzinę zmarłego. Tego nawet dla brytyjskiego wymiaru sprawiedliwości było zbyt wiele.

Znalezione w Internecie

Historia własna, myślę że dobrze obrazująca stosunek lekarzy do pacjentów w szpitalu.
Jeden z żartów na głównej przypomniał mi dość absurdalną sytuację z mojego życia, a że jutro mam egzamin ze średnio zajmującego przedmiotu to w sumie czemu nie zrobić sobie przerwy od nauki i nie opisać.

W wieku 17 lat, jakoś czerwcem, zdarzyło mi się zachorować. Ogólne osłabienie, problemy żołądkowe, omdlenia i najgorsze bóle głowy w życiu. No nic, dopóki nie zdarzyło się że nie miałam siły wrócić ze szkoły do domu i robiłam przerwy co kilkadziesiąt metrów zwalałam wszystko na migreny wywołane stresem i przemęczeniem (koniec semestru).
1. Wizyta u lekarza rodzinnego. Diagnoza: zmęczenie, odpocząć, jeść cukierki z meliską i będzie dobrze.
Powrót do domu. No nie jest dobrze. Przypomina mi się, że jakiś czas temu rozbił się w moim pokoju termometr.
2. Druga wizyta u lekarza rodzinnego, panika lekarki że może być poważnie, skierowanie do szpitala w trybie natychmiastowym.
3. Szpital. Pierwsze spotkanie z lekarzem mnie prowadzącym, on twierdzi że jeśli tej rtęci nie paliłam to na pewno mi nie zaszkodziła. Mam zostać mimo to w szpitalu.
4. Szpital. Spotkanie z panią neurolog, ona twierdzi że jednak mogłam się zatruć rtęcią. Z powodu bólu głowy mówi, że za jakiś czas zrobimy EEG. Nie doczekałam się przez cały mój pobyt tego badania, mniejsza.
5. Szpital. Leżę na dziecięcym, jestem najstarsza wśród maluchów, ból głowy rozwala mi czaszkę szczególnie o stałych porach, jak dzieci trzeba obudzić na jedzenie. Płaczą chórkiem, później krzyki bo bawią się i biegają. Trudno, wytrzymam. Bez żadnych badań zaczynają leczyć mnie na zatoki i podają coś przeciwbólowego.
6. Po kilku dniach lekarz zlecił badanie moczu, wychodzi nieodpowiednio (białko w moczu i coś tam wskazujące na stan zapalny). No i się zdziwili, bo skoro zatoki chore to jak to układ moczowy nie taki ? Każą ponowić badanie, pielęgniarka łapie mnie na korytarzu i konspiracyjnie podpowiada, że pewnie się nie umyłam i stąd zły wynik badania .
7. Powtórzone badanie, znowu ten sam wynik. Znowu zostałam posądzona o bycie brudasem, bo białko w moczu nie pasuje do diagnozy "chore zatoki". Następnego dnia powtórzyć.
8. Badanie po raz trzeci wykonane, tym razem zostało przyjęte do wiadomości, że to nie z moją higieną coś nie tak. Zostaję skierowana na badanie zatok (o kurde, a może jednak zdrowe ?).
9. Zatoki oczywiście czyściutkie, moje leczenie zostaje przerwane. Lekarze mają mnie w dupie bo nie wiedzą co mi jest, dostaję wypis ze szpitala i nakaz, żeby wrócić z dokumentacją medyczną po ukończeniu leczenia nerek. Wychodzę ze szpitala tak samo chora jak przyszłam.

Paranoja.

Wstrząsające eksperymenty lekarzy z SS


Oficerowie SS z Auschwitz. W pierwszym rzędzie od lewej: Karl Hoecker, Otto Moll, Rudolf Hoess, Richard Baer, Josef Karmer, Franz Hoessler, Josef Mengele

Ledwo wyciągniętych z lodowatej wody nieprzytomnych więźniów "doktor" Sigmund Rascher kazał kłaść z nagimi więźniarkami, które zmuszano do seksu. Rozgrzewanie takie - jak zanotował Rascher - miało być stosowane na wojnie, "jeśli inne sposoby nie będą możliwe". Lekarze Heinricha Himmlera wydłubywali oczy, dokonywali makabrycznych okaleczeń i amputacji. Podpalali ofiary eksperymentów żywcem, bez znieczulenia. Najsłynniejszego ze zbrodniarzy - Josefa Mengele, nigdy nie postawiono przed sądem. Zmarł dopiero w 1979 r. w Brazylii.

W 1946 r. norymberski Pałac Sprawiedliwości, mimo widocznych skutków bombardowań, był jednym z lepiej zachowanych gmachów w mieście. We wrześniu część jego pomieszczeń, pod nadzorem amerykańskich saperów, została wyremontowana przez jeńców z SS. W Norymberdze wciąż brakowało jednak ogrzewania. W listopadzie (bardzo zimnym i śnieżnym tamtego roku) przebywający w salach Pałacu podsądni i pracownicy ubrani byli w ciepłe swetry i płaszcze".

Vivien Spitz jest znaną amerykańską reporterką sądową. W 1946 r. jako młoda osoba została wysłana przez US Army do Norymbergi, by relacjonować procesy niemieckich lekarzy, którzy w czasie II wojny prowadzili zbrodnicze eksperymenty medyczne i pseudomedyczne. W 2005 r. opublikowała swoje wspomnienia z toczącej się rozprawy pt. "Doktorzy z piekła rodem". W tym roku zostały one wydane w Polsce. Lektura jest wstrząsająca. Cierpienia ofiar i sylwetki katów na tle powagi sali sądowej i w atmosferze napięcia samej rozprawy rysują się niezwykle wyraziście.

Proces lekarzy był jednym z tzw. procesów drugiego stopnia, w których oskarżycielem były USA. Najsłynniejszy ze zbrodniarzy w białych kitlach - Mengele - uciekł do Ameryki Południowej. Przed sądem udało się jednak postawić 23 wysokiej rangi oficerów, głównie z Waffen-SS i Luftwaffe. Był wśród nich Karl Brandt - osobisty lekarz Hitlera. Postawiono im cztery zarzuty: spiskowania, zbrodni wojennych, zbrodni przeciw ludzkości oraz udziału w zbrodniczej organizacji (SS). Akt oskarżenia odczytano 21 listopada 1946 r.

Zbrodnie na zlecenie Luftwaffe

Zbrodnicze eksperymenty odbywały się zawsze w obozach koncentracyjnych na zlecenie Luftwaffe lub Reichsführera-SS Himmlera. Więźniom, w zamian za zgłoszenie się do badań, obiecywano lżejsze traktowanie lub wolność. Udział w eksperymentach nazywano czasem enigmatycznie "pracami porządkowymi". Niewielu się zgłaszało, a wieść o pierwszych ofiarach i torturach szybko się rozchodziła. Zresztą Niemcy nie zamierzali ani dotrzymywać obietnic, ani pytać nikogo o zgodę. Większość więźniów została zaciągnięta do testów siłą.

Eksperymenty opisane przez Spitz można podzielić na kilka grup. Pierwsza z nich miała sprawdzić możliwości uratowania marynarzy czy zestrzelonych pilotów. W Dachau przeprowadzono zatem badania w zakresie dużych wysokości i zamrażania. Do pierwszego eksperymentu zmuszono około 200 więźniów. Zamykano ich w komorze ciśnieniowej, często bez maski tlenowej. Ofiary po 30 minutach krzyczały z bólu, traciły oddech, pojawiały się skurcze, poty, piana na ustach, konwulsje. Blisko 80 więźniów nie przeżyło tych prób.

Zamrażanie polegało na wrzuceniu więźnia do drewnianego basenu, gdzie wodę systematycznie schładzano lodem, aż osiągnęła temperaturę 3 st. C (czyli mniej, niż ma górski potok). Temperatura ciała ofiar spadała do 25 stopni, z uszu sączyła się krew. Ludzie umierali tu nawet kilka godzin. Z 760 więźniów 110 nie przeżyło tej tortury. Ocalali mieli dostarczyć odpowiedzi na pytanie, jak najlepiej rozgrzać wychłodzone ciało - fizycznie czy też poprzez ogrzanie przez inną osobę. Ledwo wyciągniętych z wody nieprzytomnych więźniów "doktor" Rascher kazał kłaść zatem z nagimi więźniarkami, które zmuszano do seksu. Rozgrzewanie takie - jak zanotował Rascher - miało być stosowane na wojnie, "jeśli inne sposoby nie będą możliwe". W Dachau zmuszono również więźniów do picia wody morskiej (często siłą wprost do żołądka), co skutkowało wymiotami, halucynacjami, szaleństwem.

Druga bardzo liczna grupa zbrodniczych eksperymentów miała pomóc leczyć rany niemieckich żołnierzy. W Ravensbrück dokonywano amputacji. Więźniarkom wielokrotnie łamano i wycinano fragmenty kości oraz mięśni, zastępując je innymi. Powstawały okropne, sączące się rany, przeszczepy się nie przyjmowały. Niektórym więźniom obcinano ręce wraz z łopatkami - miały posłużyć jako przeszczepy dla wojska. Dokonująca tych zbrodni dr Oberheuser poniżała więźniarki i nazywała je wprost "królikami doświadczalnymi".

W Sachsenhausen i Natzweiler 200 więźniom zadano rany i podziałano na nich gazem musztardowym. Skutkami były: ślepota, oparzenia i zniszczenie organów wewnętrznych.

Z 200 więźniów zmarło 50. W Buchenwaldzie z kolei starano się wymyślić antidotum na poparzenia bombą fosforową. Ofiary podpalano żywcem płonącym fosforem i przez ponad minutę nie podawano znieczulenia, z czasem aplikując maść o nazwie R17. Okazało się, że lek działa tylko na rozpuszczony fosfor i nie leczy oparzeń.


Herta Oberheuser w czasie procesu w Norymberdze

Jednym z niewielu "udanych" eksperymentów był ten z polygalem - był to lek powodujący szybsze krzepnięcie krwi w razie postrzału. Jego testowanie było również makabryczne - w Dachau na zlecenie Sieversa tamtejsi esesmani po prostu strzelali do więźniów.

W Ravensbrück Gebhardt i Fischer celowo zakażali ludzi gangreną, aby badać działanie sulfanilamidu. W rany wpychano drewno, kultury bakterii i szkło po to tylko, by stwierdzić, iż "nie były typowe dla infekcji na polu bitwy". Chorym celowo nie podawano środków znieczulających. Z 75 więźniów zabito w ten sposób 11.

"W walce z chorobami i żydowską prokreacją"

Trzecia grupa eksperymentów miała pomóc zwalczać tyfus i malarię. Proceder ten przyniósł szczególnie krwawe żniwo. Haagen, Rose i Schelling wstrzykiwali więźniom zarazki lub też wystawiali ich na ukąszenia zarażonych komarów. Jedna trzecia ofiar zmarła, a szczególnie tragiczny był los tych, którzy mieli być tylko dawcami zakażonej krwi - 95 proc. nie przeżyło.

Prowadzono też "badania" nad sterylizacją. Chciano w ten sposób wykastrować wszystkich pozostających przy życiu robotników przymusowych (oczywiście bez ich wiedzy). Kastracja chirurgiczna była zbyt widoczna, droga i powolna. Próbowano więc trucizny o nazwie caladium. Jeden ze zbrodniarzy stwierdził: "Uderzyło mnie znaczenie tego leku w naszej obecnej walce. Sama myśl, że 3 mln obecnie przebywających w niemieckich więzieniach bolszewików można by wysterylizować, a następnie używać jako siły roboczej bez perspektyw rozrodu, otwiera dalekosiężne perspektywy".

Caladium było jednak za mało, więc "lekarze" przeszli do sterylizacji za pomocą naświetlania rentgenem. Viktor Brack zapewniał Himmlera, że mając 20 urządzeń dziennie, wysterylizuje 3-4 tys. Żydów. Napromieniowanie skutkowało okropnymi oparzeniami. Brack, choć zadowolony z efektów, żalił się potem, że nie da się dokonywać tego skrycie przed pacjentem. Himmler słysząc to, doszedł do paranoicznych wniosków: "Przez mieszanie się krwi polskich Żydów z Żydami z zachodniej Europy grozi Niemcom większe niebezpieczeństwo niż to, które groziło im przed wojną".

Były też eksperymenty, które z góry miały kończyć się śmiercią. W ten sposób Mrugowsky traktował jeńców, strzelając do nich zatrutymi kulami. Ofiary umierały ponad godzinę w męczarniach. Mrugowsky bronił się potem: "Obawiałem się, że Rosjanie wkrótce użyją tych kul na froncie, i miałem mało czasu na wyprodukowanie antidotum".

Najbardziej ohydny przykład badań Spitz zostawiła na koniec. W Natzweiler Brandt i Sievers zamordowali kilkuset Żydów tylko po to, by otrzymać ich szkielety. Wykonujący ich polecenia Hirt stwierdził: "Dostępnych jest tylko kilka okazów czaszek rasy żydowskiej, co uniemożliwia wyciągnięcie precyzyjnych wniosków z ich badania. Zdobywając czaszki żydobolszewickich komisarzy, reprezentujących prototypy odrażających, lecz charakterystycznych podludzi, mamy szansę otrzymać niepodważalny naukowy dokument [...]. Na podstawie patologicznych cech czaszki, jej budowy, pojemności mózgu i tym podobnych określa się przynależność do odpowiedniej rasy".

Wartość dzieła Spitz podkreślają duża liczba cytatów ukazujących motywy działania sprawców oraz ich szokujące zachowanie na procesie. Ludzie ci byli przekonani o słuszności własnych działań. Wierzyli, że ofiary są jedynie "bezużytecznymi zjadaczami chleba", żyjącymi "życiem niewartym życia". Inni stwierdzali wprost, że pomoc niemieckim żołnierzom na froncie warta jest każdego okrutnego eksperymentu. Poza tym - twierdzili "lekarze" - więźniowie i tak byli skazani na śmierć, więc to, czy zginą w wyniku eksperymentu, czy też przez zagazowanie, nie miało znaczenia.

Zło w ludzkiej postaci

Adwokat jednego z oskarżonych próbował przyrównać jego działalność do heroicznej historii miasta nękanego przez zarazę. Zabicie mordercy w wyniku eksperymentu i wynalezienie w ten sposób szczepionki miałoby ocalić resztę. Obrońca nawiązał też do starej śpiewki pod tytułem "Ja tylko wykonywałem rozkazy".

Wypowiedzi zbrodniarzy (zarówno te z okresu wojny, jak i z procesu) są tak wymowne, że nie wymagają komentarza. "Jeżeli po nas nastanie tak tchórzliwe i zgniłe pokolenie, że nie będzie mogło zrozumieć naszej tak doniosłej i niezbędnej pracy, to, panowie, cały narodowy socjalizm jest do dupy. Przeciwnie, należy przygotować tablice z brązu z wyrytym na nich napisem, że to my mieliśmy odwagę zrealizować tak gigantyczne zadanie" - reagował esesman na sugestię, że ciała ofiar zbrodni trzeba ukryć.

Karl Brandt: "Dla samego eksperymentu nie jest istotne, czy wykonuje się go z wolą lub wbrew woli biorącej w nim udział osoby. Znaczenie ma motyw - oddanie przysługi całemu społeczeństwu, o etyce w każdej postaci rozstrzyga rozkaz lub posłuszeństwo". Oskar Schröder: "Pragnąłem jako lekarz pomóc żołnierzom leczyć rany powstałe w wyniku wojny i w czasie pokoju". Himmler o lekarzach, takich jak Lutz czy Wendt, którzy odmówili udziału w zbrodniczym procederze: "Ci ludzie dopuścili się zdrady, potwornej zdrady. Potępiając eksperymenty, akceptują śmierć niemieckich żołnierzy w wyniku wychłodzenia".

Buta nie opuszczała oskarżonych nawet w momencie czytania wyroków. Spitz pisze: "Zachowywali się tak, jakby ich ktoś obraził. Byli aroganccy. Ich twarze wyrażały złość, spojrzenia były groźne. Żaden z oskarżonych nie okazał cienia wyrzutów sumienia"; "Patrząc na Karla Brandta, dostrzegłam jego wzrok. Wpatrywał się we mnie z taką nienawiścią, że przeszedł mnie lodowaty dreszcz".

W dniu 2 czerwca 1948 r. w Landsberg w Bawarii siedmiu zbrodniarzy powieszono. Pięciu otrzymało dożywocie, jednego skazano na 10 lat, dwóch na 20 lat, jednego na 15. Siedmiu uniewinniono.

Historia i medycyna

Spitz podaje bardzo obszerne wypowiedzi świadków, poszkodowanych, ekspertów, samych zbrodniarzy. Opisuje, skąd się wzięły listy, zdjęcia, raporty, rozkazy, dzienniki medyczne, jak zostały odnalezione.

Spitz w kilku rozdziałach skupia się na swoich wrażeniach z pobytu w Niemczech. Wątek ten, choć poboczny, jest równie interesujący co sprawa lekarzy-morderców. Atmosfera Norymbergi pierwszych lat po wojnie we wspomnieniach reporterki przypomina nieco obecny Irak. Pomiędzy wojskami okupacyjnymi a ludnością cywilną panuje wrogość. Spitz, choć w części Niemka, mówi czasem wprost: "Oni są wrogami dla nas, my dla nich". Do jednej z mess, w której przebywali dziennikarze i amerykańscy żołnierze, ktoś z niedobitków SS, ukrywający się w gruzach i piwnicach, wrzucił bombę. Autorka nazywa go wprost terrorystą. O podróżowaniu samopas po Niemczech, szczególnie w nocy, nie ma mowy. Miejscowe sprzątaczki kradną (i do tego się nie myją, zarzucając Spitz, że ma amerykańskiego fioła na temat codziennego prysznica). Sklepikarze pełni są rezerwy.

"Niemcy nienawidzili nas. Nie przychodzili na procesy, ci, którzy przyszli, nie wierzyli w zdjęcia, filmy i zeznania" - puentuje Spitz w jednym z ostatnich rozdziałów. Przeczy to idyllicznemu obrazowi dobrych Niemców witających aliantów jak wyzwolicieli, niepragnących niczego innego jak demokracji i potępienia nazizmu. Kilka razy, być może przypadkowo, autorka zamiast o enigmatycznych nazistach mówi wprost o Niemcach. Na Zachodzie to rzadkie.

Małżeństwu urodziło się długo wyczekiwane dziecko.
Zaraz po narodzinach niemowlę otwiera oczy i z miejsca zaczyna nawijać o matematyce, fizyce, chemii, podawać różne wzory, liczyć niepojęte rzeczy i mówić w różnych językach.

Przerażeni lekarze postanawiają interweniować i proponują aby wyciąć geniuszowi jedną półkulę mózgu i zastąpić ją bułką zalaną mlekiem. Po zgodzie nie mniej przerażonych rodziców tak też robią, bułka pęcznieje, dziecko znów otwiera oczy i znów zaczyna zasypywać wszystkich wzorami, matematyką i wykładać rożne przedmioty we wszystkich językach.
Przerażeni rodzice i lekarze postanawiają wyciąć i drugą półkulę. Po wycięciu wsadzają na jej miejsce drugą bułkę i ją też zalewają mlekiem, aby napęczniała.

Po transplantacji dziecko długo nie otwiera oczu, wszyscy liczą na to, że 2 bułki zamiast mózgu, sprowadzą je do stanu normalnego niemowlaka...
Po dłuższej chwili dziecko wolno otwiera oczy, ponurym wzrokiem omiata salę i zaczyna:

- Batalion na moją komendę, batalion BACZNOŚĆ K🤬A!!!

Czyli witamy w Polsce, gdzie choremu psychicznie odbiera się status niepełnosprawności. Fajnie k🤬a, tylko jak się chłopaczek wyżywi, "będąc prawie pełnosprawny". Już widzę go w robocie..

Choremu psychicznie 20-latkowi odebrano stopień niepełnosprawności. Matka: - Lekarze cudownie uzdrowili mi syna!

Chłopak ma 20 lat. Nie ma przyjaciół. Nawet znajomych nie ma. - Bo ma chorobę psychiczną, nie wychodzi z domu (... prawie jak połowa sadistica - dopisek: Nathaniel)- opowiada jego mama. - A lekarze z komisji twierdzą, że jest zdrowy.

Miał kilka lat, gdy lekarze zdiagnozowali u niego chorobę psychiczną. Po latach, już inny zespół lekarzy, go uzdrowił. Tak mówi mama 20-latka.

Chłopak z trudem skończył gimnazjum. Od września tego roku miał iść do szkoły ponadgimnazjalnej. Na lekcjach pojawił się parę razy. Chłopacy żartowali sobie z jego wyglądu i zachowania, więc stwierdził, że więcej w szkole się nie pokaże.

- Bywa agresywny. Jeśli nie zrobię mu jedzenia na czas, potrafi kopać w telewizor, biegać po domu albo wrzeszczeć tak, że słychać w całej kamienicy - opowiada matka. - Stanowi zagrożenie dla wszystkich domowników. Ma 186 centymetrów wzrostu i waży 120 kilogramów.

Jest też strasznie uparty. Tak uparty, że od dwóch miesięcy się nie mył. - Wszystko efekt tego, co dzieje się w jego głowie - uważa mama.

Koniec wizyt

I pokazuje dokumenty od lekarza potwierdzające schorzenia syna na tle psychicznym. - Wtedy jeszcze chodziłam z synem prywatnie do psychiatry - opowiada kobieta. - Przestaliśmy, bo nas nie stać na prywatne wizyty.

7-osobowa rodzina żyje za około 3 tysiące złotych miesięcznie. Samotna mama nie pracuje. Chory chłopak ma pięcioro rodzeństwa. - To małe dzieci, a jednak tym najstarszym trzeba się opiekować, jak dzieckiem. Pozostałe dzieci są bardziej samodzielne - dodaje bydgoszczanka.

Młodzieniec otrzymuje ponad 150 złotych zasiłku pielęgnacyjnego. Właśnie przyznano mu alimenty, 470 złotych miesięcznie. To pieniądze wypłacane przez miasto, ponieważ biologiczny ojciec nie przekazuje ani złotówki na syna.

Młody dostawał też pomoc z opieki społecznej. - W związku z tym, że pozyskał dochód, czyli wspomniane alimenty, utracił prawo do zasiłku stałego - informuje Bogusława Bajgot, kierownik Rejonowego Ośrodka Pomocy Społecznej Śródmieście w Bydgoszczy.

Zmiana stopnia

- Syn utracił też znaczny stopień niepełnosprawności - zaznacza matka chłopaka. - Lekarze z komisji cudownie go uzdrowili. To znaczy: stwierdzili, że syn jest prawie zdrowy. Przyznali mu umiarkowany stopień, a przecież jego stan bardzo się pogorszył. Przestał do nas się odzywać.

Kobieta mówi, że chłopak przestał też wychodzić z domu.

Mamo, ktoś mnie śledzi

- Tłumaczy, że go ktoś śledzi - kontynuuje matka. - Nawet do sklepu po drugiej stronie ulicy sam nie pójdzie. Rzadko ze swojego pokoju wychodzi. Dzień pomylił mu się z nocą. Nocami błądzi po pokojach, a potem śpi do godziny 15. I to jest niby zdrowy człowiek?

Skontaktowaliśmy się z kierownictwem Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Bydgoszczy.- Nie mogę podważać decyzji lekarza orzecznika - wyjaśnia Barbara Fryckowska, przewodnicząca zespołu. Dodaje jednak: - Jeśli stan zdrowia osoby zainteresowanej ulegnie zmianie, ta w każdej chwili może złożyć nowy wniosek podparty dokumentacją lekarską, a my go rozpatrzymy.

źródło

pomorska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20131029/BYDGOSZCZ01/131029306

Dwa dni temu i nikt nie wrzucił? albo jak zwykle ch**owa ze mnie szukajka