Słowacy zbudowali właśnie prototyp latającego samochodu Aeromobil 2.5. Prędkość jazdy ok 160 km/h, a prędkość lotu ok. 200 km/h. Prace nad tym wehikułem trwały od 1990 roku, w końcu zaliczony został udany lot. Zasięg tego sprzętu to jakieś 700 kilometrów lotu i mniej więcej 550 km jazdy.



I tak tylko trochę żal ściska, że taki mały kraj jak Słowacja robi taki fajne rzeczy, a my się przyglądamy. Ale żeby nie było zbyt pięknie to wszyscy wiemy jaki problem mają Słowacy z Cyganami, których jest tam wylęgarnia.

Otóż przeglądając internety udało mi się znaleźć pewien rodzaj jaszczurek który, uwaga wygląda dokładnie jak miniaturka smoka!


Draco Maximus

Na początek mały opis rodzaju draco:

Draco – jest to rodzaj jaszczurek z rodziny agamowatych. Występują w lasach Azji Południowo-Wschodniej. Ich cechą charakterystyczną jest posiadanie błoniastych skrzydeł. Ruchy żeber umożliwiają im chowanie i rozwijanie żagli przypominających wachlarze. Z tego powodu nazywane są latającymi smokami. Osiągają średnio 30 cm długości. Największa odnotowana odległość lotu to 60 m , przy czym zwierzę straciło tylko 10 metrów na wysokości co jest niezwykłym wyczynem przy tak małych rozmiarach.

Jedyny moment w życiu tych jaszczurek gdy schodzą one na ziemie to czas składania jaj. Samica opada z drzewa i drąży jamę w glebie za pomocą swojego łba. Następnie składa od 2-5 jaj przed zasypaniem dziury.

Oto kilka wybranych gatunków smoków:

Draco blanfordii

Występowanie: Chiny (południe Junnanu), wschodnia Tajlandia, zachodnia Malezja, Mjanma, Wietnam, Indie, Bangladesz.

Długość: Od łba do odbytu 12 cm, sam ogon 23 cm. Jest to największy gatunek przedstawicieli rodzaju draco.








Draco dussumieri

Występowanie: Południowe Indie.

Długość: Od łba do odbytu 9,5 cm, ogon 13,5 cm.






Draco indochinensis

Występowanie: Południowo-wschodnia Azja.



Draco maximus




Draco mindanesis



Draco volans




I najlepsze na koniec.

kolejny latający szop

AVRO car-Latający spodek, który dorobił się oznaczenia VZ-9 Avrocar, miał być maszyną dwuosobową, z pojedynczymi kabinami umieszczonymi mniej więcej po przeciwległych stronach. We wnętrzu kadłuba umieszczono trzy silniki turboodrzutowe Continental J69-T-9. Silniki napędzały umieszczoną w centralnej części spodka turbinę.



Dzięki efektowi Coandy Avrocar miał unosić się w powietrzu, osiągając przy tym prędkość ponad 480 km/h, 3-kilometrowy pułap i zasięg 1600 km. Założenia konstruktorów były zatem bardzo ambitne, a wojsko nie skąpiło środków na broń, która miała zrewolucjonizować pole walki. Na ściśle tajny projekt Avrocara wydano 10 mln dol.

W 1959 roku prototyp był gotowy. Przystąpiono do weryfikacji obiecujących założeń. Niestety, nie po raz pierwszy okazało się, że teoria z praktyką nie zawsze idą w parze. Avrocar okazał się niestateczny, trudny w sterowaniu i całkowicie odbiegający od towarzyszących projektowi założeń.



Wystarczy wspomnieć, że maksymalna prędkość, do jakiej udało się go rozpędzić, wynosiła 56 km/h. Co gorsza, zamiast trzech kilometrów Avrocar wzniósł się na… 91 cm, grzebiąc swoje szanse na odegranie kluczowej roli w przewidywanych walkach ze Związkiem Radzieckim.

Zapewne dalsze dopracowywanie prototypu zaowocowałoby poprawą tych parametrów, jednak stało się jasne, że Avrocar nie spełni pokładanych w nim nadziei. Program budowy amerykańskiego latającego spodka skasowano w 1961 roku. Jak pokazały późniejsze lata, był to słuszny krok – w roli, którą miał odgrywać Avrocar, z powodzeniem odnalazł się oferujący znacznie większe możliwości Hawker Siddeley Harrier.

w PL by to nie przeszło
źródło

Magia...

Ale czy zasady piłki nożnej dopuszczają użycie magii do zyskania piłki...? btw. z jaką gracją to zrobił

Z bani oczywiście!