...że tak wyj🤬o. Jakieś pomysły?

Gęsina

jaja stuletniego nietoperza...

Smaki południowej azji

To cza umić gotować.



Niechaj pierwszy kamieniem jebnie ten.Komu nigdy mleko nie wykipiało.

oczywiście pełna niespodzianek...

Jaki jest prekursor kostki rosołowej?
Skoncentrowane wywary były przygotowywane nomadów od tysięcy lat. W XIV wieku węgierski wojownicy madziarscy gotowali soloną wołowinę, aż się rozpadła, kroili ją następnie na kawałki suszyli na słońcu, mielić na proszek i nosili w małych torebkach.
Wczesne brytyjskie książki kucharskie zawierały przepisy na domowe skoncentrowane zupy, takie jak „veal glew” w The Receipt Book of Mrs. Ann Blencowe z 1694 r. oraz przepis na zredukowaną zupę z udźca wołowego w książce Hannah Glasse z 1747 r. Hannah Glasse’s 1747 The Art of Cookery Made Plain and Easy. Pod koniec XVIII wieku Benjamin Thompson, znany również jako hrabia Rumford – brytyjski lojalista, który uciekł z Nowej Anglii – aby nakarmić armię księcia Bawarii, wynalazł prekursora kostki bulionowej: wysuszone bloki zrobione kości i okrawków mięsnych. Później założył centra żywieniowe dla ubogich, gdzie robił zupy z masowo produkowanych odwodnione wywarów.

Jak powstała kostka rosołowa?
Na początku lat 80. XIX wieku szwajcarski producent żywności i młynarz Julius Maggi, którego firma produkowała również pakowane zupy, zastosował proces znany jako hydroliza kwasowa w celu wydobycia mięsnych smaków z pszenicy. Dodanie kwasu chlorowodorowego do materii roślinnej w wysokiej temperaturze rozkłada ją i oddziela wolne aminokwasy, w wyniku czego powstaje składnik zwany hydrolizowanym białkiem roślinnym lub HVP. Jednym z aminokwasów w HVP jest treonina, która nadaje smak mięsu mniejszym kosztem niż samo mięso. Jako pierwsza użyła go firma Maggiwurtz, znana dzisiaj jako Maggi. Następnie użył HVP, aby wymyślić bulionwürfel, kostkę bulionową, która zawierała również ekstrakt mięsny, prawdopodobnie wołowinę, i wprowadził ją komercyjnie do Europy w 1908 roku. W tym samym roku w Japonii chemik Ikeda Kikunae, zainspirowany zupą miso swojej żony, pozyskał glutaminian sodu z kombu – budulca japońskiego wywaru dashi – a także użył hydrolizy kwasowej do ekstrakcji aminokwasu z ziaren soi W tym samym czasie. Kikunae wymyślił termin „umami”, będący połączeniem japońskich słów „umai” (smaczny) i „mi” (smak), dla smaku pochodzącego z aminokwasów, w tym glutaminianu i treoniny, w mięsie, grzybach i fermentowanej żywności.

Jak spopularyzowała się kostka rosołowa?
W 1910 r. brytyjska firma OXO wprowadziła swoją kostkę bulionową, na rynku francuskim w tym samym roku, po czym wprowadzono płynny ekstrakt z bulionu w 1912 roku w Szwajcarii. Nie minęło dużo czasu, zanim te europejskie kostki bulionowe zaczęły się pojawiać w krajach na całym. Podczas I wojny światowej OXO dostarczyło brytyjskim siłom zbrojnym 100 milionów kostek bulionowych i rozpoczęło jedną z pierwszych na świecie globalnych kampanii marketingowych, a kostki owinięte folią rozprzestrzeniły się w skolonizowanych krajach na początku XX wieku. Wczesne reklamy, przechwalające się, że „ulepszą dania mięsne” i „ulepszą dobre dania”, głosiły również, że „wspomagają trawienie” i „promowany jest rozwój zdrowej sylwetki i aktywnego umysłu”. Dziś Knorr sprzedaje na całym świecie 600 kostek bulionowych na sekundę.

ale pieczone na chrupko mogą być...

Czy pokrzywa jest zdrowa ?
Dzisiaj pokrzywę wykorzystuje się głównie w medycynie i kosmetyce. Znana jest ze swoich właściwości antybakteryjnych i przeciwłupieżowych. Jest też śmiertelnym wrogiem każdego dziecka, Zawiera również wysoką zawartość witamin B1, C, E, i K, a także fosforu, manganu, krzemu i wapnia. Dlatego była ważnym składnikiem diety dla pierwotnych ludów europejskich. Pokrzywa zwyczajna należy do rodziny Urticaceae, której nazwa pochodzi od łacińskiego słowa “uro”, oznaczającego „palić”.

Skąd wzięła się nazwa “pokrzywa”?
Nazwa wzięła się od uczucia, które wywołują delikatne włoski, zawierające kwas mrówkowy i histaminę, pokrywające liście i łodygę rośliny.

Do czego używa się pokrzywy?
Z racji tego, że jej łodygi osiągają od 40 cm do 3m wysokości, to już od czasów starożytnych wykorzystywano jej włókna w płóciennictwie. Świadczy o tym 2800-letni, wykonany z pokrzywy, całun pogrzebowy Lusehøj znaleziony w 2012 r. w duńskim Voldtofte. Ponieważ pokrzywa nie pochodzi z tego miejsca, świadczy to o tym, że cywilizacje z epoki brązu handlowały tą roślin.

Co zawiera pokrzywa?
Ludzie od zawsze cenili pokrzywę za zawarty w niej chlorofil. Od wieków barwiono nią ubrania, a podczas II wojny światowej Wielka Brytania wykorzystywała ją do maskowania mundurów żołnierzy.

Jaka jest historia użytku pokrzywy?
Historia używania jej w medycynie również ma kilka tysięcy lat. Egipcjanie stosowali napar z pokrzywy w leczeniu zapalenia stawów i lumbago. Starożytni Grecy wierzyli, że może leczyć wiele dolegliwości. Hipokrates napisał o 61 różnych metodach leczenia pokrzywy, w tym na ukąszenia i użądlenia.

Najstarsze danie z pokrzywy?
Pudding z pokrzywy został okrzyknięty najstarszą brytyjską potrawą, której historia ma ponad 8000 lat.
Zostało ono odnalezione przez naukowców z Uniwersytetu Walijskiego, którzy przebadali odkrycia archeologiczne z tamtego okresu i późniejsze teksty traktujące o historii.
Znaleziono w nich danie, które powstało przez zmieszanie ubitych patykami dziko rosnących roślin - głównie pokrzyw ze zmielonym jęczmieniem i wodą. Które formowano w kulkę, którą umieszczano w zwierzęcym jelicie i gotowano je w bulionie bądź gulaszu.

Kuchnia starożytnego Rzymu kojarzy nam się z wystawnymi ucztami, na których podawano óżnorodne ptactwo takie jak: pawie gęsi, kaczki, gołębie, drozdy, oraz dziczyznę. Przyczyniła się do tego książka z pierwszego wieku naszej ery "De re coquinaria", zwaną "Apicius", której autorstwo przypisuje się Gawiuszowi Apicjuszowi, znanemu smakoszowi, żyjącemu w czasach cesarza Tyberiusza (14-37 n.e).

Czy dieta starożytnego Rzymu była bogata?

W książce tej obok przepisów na łatwe, szybkie i tanie dania, znajdują przepisy się, które ze względu na swój stopień trudności i bogactwo składników przypominają dania podawane w dzisiejszych wyrafinowanych restauracjach.
Jednak należy zwrócić uwagę na wiek, w którym została napisana ta książka - był to schyłek republiki, czas kiedy Rzym był potęga.

co naprawdę jadano w starożytnym Rzymie?

Zupełnie inną dieta przedstawia książka z czasów wojen punickich, czyli “De Agri Cultura’ Marka Porcjusza Katona (234-149 p.n.e.), która głosi, że w okresie wojen punickich jadano głównie: zbożowe placki, warzywa, owoce oraz wszelkiego rodzaju papki i zacierki. Jak pokazują badania archeologiczne, w późniejszym okresie dieta ta została odrzucona przez wyższe klasy, ale była kontynuowana przez biedotę.